vrijdag 26 juli 2013

Bemoedigende woorden

Wat doet een mens op een zomerse dag in juli zoal ?  Naar de Gentse Fieste hoor ik menigeen van jullie al zeggen.  Niet dus.  Met de fiets ergens in een Godvergeten gat in Spanje nog wat hoogtemeters afhaspelen.   Hoe halen we het in ons hoofd ?  Ik kan je geruststellen.   Waar anderen last hebben van een midlife crisis, zich met de vijftig in zicht een nieuwe motor of maitresse aanschaffen, doen wij een fietstrip van enkele dagen waarbij we hopen onszelf te leren kennen of, beter nog, de scherpe kantjes van ons menszijn proberen weg te vijlen.  Of we daar in geslaagd zijn ?  Laat het ons hopen.

Het einde van de pelgrimstocht komt in zicht en dan wordt alles een stuk intenser en emotioneler.  Je moet zelf pelgrim geweest zijn om dit te begrijpen.  Deze morgen had ik een prachtige mail gekregen met bemoedigingen van Dees, die we in Frankrijk reeds ontmoetten en waarover ik in deze blog ook al berichtte.  Het trof me echt zo vroeg in de morgen en ik werd er zowaar emotioneel van.  Bedankt Dees voor de mooie mail.  We maken binnenkort zeker afspraak in België om bij pot en pint onze ervaringen uit te wisselen.  Da Mihi Animas Caetera Tolle !


Deze morgen hoorden we ook het nieuws van de vreselijke treinramp in Santiago de Compostela.  80 doden, daar wordt een mens stil van.  Het zal in elke geval een domper zetten op onze aankomst in Compostela.  We zullen ook voor hen een kaars branden in de kathedraal.

Vandaag stond echter een zware rit met 2395 hoogtemeters op het programma.  Aangezien we besloten hadden om met zijn vijven (Gino, Dave, Ruud en Anne) verder te rijden, besloot ik om wat later te vertrekken.  Het tempo van mijn reisgenoten lag immers wat lager en zo kon ik de beklimming op mijn eigen tempo afhaspelen.  Ik zou de anderen dan wel tijdens de klim inhalen.
Tijdens de eerste kilometer had ik opnieuw wat problemen met een pruttelende GPS.  Ik probeerde al rijdend te corrigeren en de instellingen aan te passen maar moet een steentje of oneffenheid geraakt hebben en mijn stuur sloeg plots weg.  Met veel geluk wist ik te voorkomen dat ik tegen de grond sloeg maar ik kon niet verhinderen dat ik tegen een geparkeerde auto tot stilstand kwam.  Gelukkig ramde ik de wagen niet frontaal maar langs de zijkant.  Ik hield er een wonde aan mijn knie en een kleine schaafwonde aan mijn hand aan over.  Vlug ontsmet en een pleister erop en weer op weg.
Na al dat oponthoud had ik natuurlijk een serieuze achterstand op de anderen opgelopen.  Ik besloot er dan ook fiks het tempo in te zetten en al na anderhalf uur en 30 km klimmen had ik hun in Puerta Pedrafita ingehaald.  En neem het gerust van me aan, het waren geen gemakkelijke kilometers.  

 Onderweg naar Puerta Pedrafita

 Onder de imposante brug van de A6 Autoweg

 Een echte 'Grimpeur'

 Een voltallig peloton

Vanaf Puerta Pedrafita restten nog een viertal steile kilometers tot de top in Cebreiro (1300 m).  Maar met zulk een leuk gezelschap is dat uiteraard maar kinderspel.


 Rustpauze en genieten van het fantastische uitzicht.

 Poseren voor het bord met de pashoogte.

 Het was aanschuiven geblazen voor de foto !

 Dave en Gino, mijn Oostendse zielsgenoten.

Vanaf Cebreiro volgde nog een afdaling waar we voorbij het monument voor de pelgrim passeerden.  Daar nog wat plezier gemaakt met enkele pelgrims waarvan we dachten dat het Fransen waren maar die later Zwitsers bleken te zijn.  Maar na de korte afdaling volgde alweer een stevige klim, ditmaal naar de Alto Do Poio (1335 m).  Daar besloten we ons middagmaal (menu Peregrino) te nemen.  En passeerde daar toch wel weer niet onze Hollandse vriend Dries.  Een uitermate sympathieke man uit Amsterdam.  En zo was tijdens de lunch het evenwicht tussen Belgen en Nederlanders hersteld.

Aan het monument van de pelgrim met Dave.

 
Gino en Dave

 Aan het bord met de pashoogte.

 Dries uit Amsterdam.

Na ons middagmaal was het een lange en snelle afdaling naar Sarria, het eindpunt van deze dagetappe. Maar ook vandaag zat heet venijn weer in de staart met enkele pittige maar gelukkig vrij korte hellingen.  Op het eind nog even zoeken naar het juiste hotel en dan konden we genieten van een hete douche.  

Panorama net voor aankomst in Sarria.

Ondertussen hebben we met zijn allen een aperitief genomen en samen met Gino en Dave het avondmaal gegeten.  Ik heb een prachtige dag gehad met veel leuke momenten.  

Het nummer van de dag draag ik op aan mijn vriend Gino die vandaag zijn vrouwtje al drie weken moet missen.  Ik heb hem gans de dag moeten troosten, zo geëmotioneerd was hij, alleen al bij het noemen van haar naam sprongen de tranen in zijn ogen (graptje hé Pol !).  Vandaar ook mijn keuze voor het wondermooie Marina van Rocco Granata.  Gino, hou je sterk jongen !

Marina, Marina, Marina, kom dans nog een keertje met mij.
Marina, Marina, Marina, dan maak je mijn hartje weer blij
Als ik jouw zie draaien, met je rokjes zwaaien,
dan sta ik in lichterlaaie, dat doet mijn tempr'ament.
Wil je met me trouwen "k laat een villa bouwen,
Ja, het zal je nooit berouwen, wanneer je bij me bent,
wanneer je bij me bent, wanneer je bij me bent.

1 opmerking:

  1. Beste Carl, je foto's en belevenissen zijn zo herkenbaar. Tof dat je dat ook meemaakt en juist aanvoelt; De mooiste momenten heb je nu wel gehad, behalve de aankomst natuurlijk. Buen Camino. PS Wij zijn vandaag San Sebastian voorbijgereden op onze Camino del Norte. Groeten van Mireille en Herman

    BeantwoordenVerwijderen