dinsdag 9 juli 2013

Born to Run !

Hoe komt het toch dat de ontbijten in Frankrijk niet echt je dat zijn?  Als zelfverklaard land van de gastronomie zou dit toch beter kunnen.  Misschien kunnen ze eens een voorbeeld nemen aan de Duitse buren.  Daar kan dat blijkbaar wel.  Maar soit, waarover klagen we eigenlijk?
Deze morgen iets vroeger dan gewoonlijk vertrokken (kwart voor negen) voor een rit van 130 kilometer.  Het eerste deel was echt niet van de poes met na 2 km al een helling van 8 à 10 % (met pieken tot12%) die maar niet ophield.  Daarna ging het voortdurend op en neer met heel pittige en lange hellingen.  


Bij het kruisen van enkele overwegen staat steevast het bord 'Un train peut en cacher un autre'.  Wat me ook opviel is de verschillende gedenktekens van vooral de eerste wereldoorlog.  Zo kwam ik midden in het veld een monumentje tegen.  Onwillekeurig moest ik terugdenken aan ons weekend vorig jaar in Frankrijk waar we wandelden temidden de bossen die in de eerste wereldoorlog het toneel waren van verschrikkelijke gevechten met honderdduizenden doden.  Daar wordt een mens toch stil van.  Wat me daarbij vooral opvalt is dat vooral de Engelsen en Amerikanen maar ook de Duitsers enorm veel respect hebben voor de kerkhoven waar hun landgenoten begraven liggen.  Bij de Fransen daarentegen is het nogal dikwijls met de Franse slag.  Ergens vind ik dit jammer en getuigen van weinig respect.  Geregeld bezoek ik eens een oorlogskerkhof.  Tyne Cot (Commonwealth) in Passendale, Omaha Beach (USA)  en La Cambe (Duitsland) in Normandië zijn een bezoek meer dan waard.
En tussen de alweer eindeloze korenvelden staan ook vele klaprozen (poppies) in bloei.  Ik denk dan aan de tocht die mijn goede vrienden Tim en Betty vorig jaar organiseerden langsheen de slagvelden van 'De Groote Oorlog' :

In Flanders fields (luitenant-kolonel John McCrae, 1872-1918)
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow

In Flanders fields.

En omdat het geen koers is nam ik in Gambais rustig de tijd om eens in de schaduw uit te rusten en wat te eten.  Liggen in het gras, staren naar een helblauwe hemel en zoals Bruce Springsteen het zo mooi formuleert 'working on a dream'.



Vandaar fietste ik door naar Maintenon (ondertussen al 55 km op de teller) waar Carine al op een terrasje zat te wachten.  Ditmaal geen picnic maar een restaurant.  Doe mij maar een steak tartare met een grote frisse cola !  Ondertussen zagen we ook verschillende fietsers passeren want Maintenon is een vrij druk stadje.



Vanaf Maintenon ging het wat makkelijker met al na 20 km de doortocht door Chartres (75 km).  Vanuit de verte zag ik al de torens van de kathedraal maar ik dacht eerst dat het een andere kerk was en miste daardoor een mooie foto.  Aan de kathedraal zelf passeerde ik niet en ik had ook niet meteen zin om er een omweg voor te maken.  Het was me veel te heet en het zweet stroomde van mijn aangezicht.  



Wat verder (95 km) wachtte Carine me op en daar was het een stuk rustiger.  Aan een vijver naast een typisch kerkje was het best leuk vertoeven zo onder de bomen.  Vandaar restten nog een dertigtal kilometer.  



Maar iets na Bonneval sloeg plots mijn GPS uit.  Blijkbaar stond de voorziene route niet op de kaart.  Dan maar overgeschakeld op een andere kaart en de GPS stuurde met zowaar langs de drukke N10.  Was niet echt gezellig zo tussen de vrachtwagens.  Gelukkig was het maar een achttal kilometer maar ik heb toch gas gegeven.  Ik had 35 gemiddeld op het laatste stuk.

Als nummer van de dag kies ik Bruce Springsteen met 'Born to run'.  Dit is mijn favoriete nummer van The Boss.  Staat ook steevast als ringtune op mijn GSM.  Als fervent fan van Springsteen moet ik jammer genoeg volgende zaterdag verstek geven voor zijn optreden op Werchter.  Het blijft een fantastisch artiest met wervelende live-optredens waar vooral veel passie en emotie inzit. Dingen die we vandaag de dag veel te weinig zien.

we're gonna get to that place 
Where we really wanna go 
and we'll walk in the sun 
But till then tramps like us 
baby we were born to run 



Geen opmerkingen:

Een reactie posten