zaterdag 20 juli 2013

De kortste weg ...

Euclides beschreef het al voor er pelgrims bestonden : 'De kortste weg tussen twee punten is een rechte'.  Het doet me terugdenken aan onze kinderjaren toen we met vakantie waren in Verbier en bergwandelingen ons 'mens sana in corpore sano' waren.  Toen reeds klimden we tegen de steile berghellingen op om weer een paar haarspeldbochten af te korten.  Helaas bleek dergelijke tactiek van afkorten niet altijd het gewenste resultaat op te leveren.  Zo nu en kan kwamen we wel eens voor een onvoorziene hindernis te staan waar met de beste wil van de wereld geen doorkomen aan was.  Ons vader die onder het motto 'veiligheid voor alles' zijn pedagogische opdracht ook op vakantie niet uit het oog verloor, volgde de aangeduide (of was het platgetreden) paden.  (Ondertussen weten we ook al lang dat dit enkel een voorwendsel was om de tanende fysieke conditie wat te camoufleren).   Ik vergeet nooit de glimlach op zijn gezicht als hij weer eens voor ons het hoogste punt bereikt had.
Maar terug naar het bloedhete Spanje.  Vandaag weken we met plezier af van de reisroute die Clemens Sweerman voor ons uitgestippeld had en volgden we verder de N120 tot net voor Burgos.  En we waren blijkbaar niet de enige fietser die dit deed.  Dat was weer al eens 22 km korter.  En van die drukke N120 heb ik eerlijk gezegd niet veel gezien.  Op die manier ging het snel vooruit en na een pittige klim stonden we al na 40 km op het hoogste punt van de route (1163 meter).  Dat was alvast honderd meter hoger dan toen we de Pyreneeën over fietsten.  We profiteerden er dan ook van om daar onze picnic te nemen (zie foto's hieronder).




Vandaar ging het bergaf tot in Burgos. Zo nu en dan wel een vervelende kuitenbijter maar al bij al viel het nog mee.  Carine vond zelfs de tijd om dit kerkje te fotograferen.


In Burgos had ik wat problemen met de GPS die blijkbaar de voorziene route niet vond en telkens weer uitsloeg.  Daardoor verloren we heel wat tijd maar uiteindelijk lukte het dan toch om de GPS aan de praat te krijgen en ons de goede weg te doen aangeven.  
Omdat ik vandaag een flink stuk van de voorziene rit had afgekort, bleef er nog wat tijd over om al een deel van de rit van maandag te doen.  Dinsdag stond immers een rit van 144 km geprogrammeerd en dat is met de huidige hoge temperaturen wat van het goede teveel.  Daarom reed ik vandaag reeds een dertigtal kilometer van de maandagrit.  En dat waren heel pittige.  Veel hellingen tussen de alweer alomtegenwoordige korenvelden en dat in tropische temperaturen.  Ik zag op mijn GPS als hoogste temperatuur 39,4 graden.  Op sommige plaatsen begon de asfaltlaag te smelten.
En als top of the bill vier kilometer onverhard.  Ik waande me zowaar op de Strade bianchi in Italië !
Ik was dan ook blij toen we rond half vijf Iglesias (het dorpje, niet de Julio) bereikten.  Tijd voor wat rust !





Als nummer van de dag kies ik Wim De Craene met 'Tim'.  Als Wetteraar mag deze evergreen van de kleinkunst immers niet ontbreken.  Het nummer doet me denken aan hete zomers, zwoel weer, pinten drinken en genieten.  En natuurlijk aan onze Wetterse rozenvelden, het greffen en greffersfeest, de oogststoet, de Warande, kermismaandagkoers,  fietsen langs de oevers van de Schelde, de Speelbos, ...


'k Herinner mij nog goed, Tim 
Hoe men mij vertelde 
Van het harde buitenleven 
De boeren op hun velden 
Het binnenhalen van de oogst 
Het weer was droog en heet 
De lijven plooiden naar de hooivork 
En stonken naar het zweet 
Het graan was rijp en binnen 
De boer z'n hoogste wens 
Men zei me dat dit alles een paradijs was voor de mens 

Hier laat ik je los, Tim 
Van hieraf moet je gaan 
Met vallen en opstaan 
Van hieraf moet je gaan 
.....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten