Vandaag stond een rit van 79km met 1371 hoogtemeters op het programma. Een voor pelgrims wel heel speciale rit want we passeren het hoogste punt van de route (1500 meter). Maar meer nog dan het hoogste punt is dit een mythisch punt want hier staat het Cruz de Ferro. Bij dit eenvoudig ijzeren kruis bovenop een houten paal, leggen de pelgrims al decennialang een steen neer als symbolisch gebaar voor het neerleggen van een last. Veel mensen leggen ook een foto of iets anders neer ter herinnering aan iemand die hun dierbaar is of was.
Deze morgen rond half tien vertrokken in Astorga. Gisterenavond hadden we reeds afgesproken met Gino en Dave om vandaag de rit samen te rijden. Zij waren immers gisteren ook in Astorga aangekomen en zouden me een sms-je sturen als ze 's morgens vertrokken.
Iets buiten Astorga kwam ik Dave en Gino tegen bij een kleine kapel waar Dave een stempel ging halen. Ze waren in het gezelschap van Anne en Ruud, twee Nederlanders die ik ook reeds tijdens de beklimming van de Roelandpas in de Pyreneeën tegenkwam.
Gino
Dave
Anne en Ruud
Bij het begin van de klim naar Cruz de Ferro hadden we afgesproken om dit op eigen tempo te doen. In Rabanal del Camino namen Gino en Dave samen met mij een pauze om iets te drinken in één van die typische stops voor pelgrims. Onze Nederlandse compagnons hadden daar al iets gedronken en reden op eigen tempo verder naar de top.
Toen we na de korte stop verder reden passeerden we dit kerkje (zie foto) met een ooievaarsnest op de klokkentoren.
In de klim nog wat foto's genomen. Ik moest ervan profiteren dat ik eens niet alleen was. Na al die saaie ritten vanaf Burgos was het nu een prachtige rit door een mooi landschap. Wel een stevige klim maar heel mooi en uiteraard ook een heel tof gezelschap. Ik was echt heel blij dat ik nog eens een rit samen met Gino en Dave kon rijden. Ik heb er echt van genoten.
Op het laatste stuk nog eens lekker gas gegeven en nog heel wat fietsers terug ingehaald. Was een uniek moment om boven te komen aan Cruz de Ferro. Niet dat dit kruis zo mooi is, maar de plaats heeft wel iets magisch. Weten dat zoveel jaren geleden reeds zovele pelgrims je dit voordeden geeft echt een speciaal gevoel. Je moet dit zelf meemaken om het te kunnen beschrijven.
Ruud en Anne hadden wat as mee van Anne's overleden moeder en Dave en Gino hadden een foto mee van hun mama die ze daar hebben achtergelaten. Best wel een ontroerend moment als je ziet welk een betekenis dit heeft voor je vrienden. Maar dit maakt dan ook wezenlijk deel uit van deze pelgrimstocht, een tocht waar je als mens niet alleen een fysieke prestatie neerzet maar die ook een spirituele en/of religieuze betekenis heeft. Voor ieder van ons heeft dit zijn eigen betekenis. Cor Unum et Anima Una.
Aan het Cruz de Ferro
In close-up met zicht op wat mensen daar hangen.
Met mijn Oostendse vrienden Gino en Dave
Na het Cruz de Ferro volgde nog een korte afdaling waarna weer diende geklommen te worden. Het laatste stuk zelfs met percentages tot 14%. Kort maar hevig. Maar daarna volgde een heel lange afdaling over een steile maar gevaarlijke weg want veel putten en oneffenheden. Het was dan ook opletten geblazen. Maar wat waren het mooie vergezichten die we voorgeschoteld kregen !
Tijdens de afdaling kwamen we ook door het mooie dorpje El Acebo (zie foto's hieronder) met de typische straatjes en huizen.
Gino en Dave in El Acebo
In Molinaseca passeerden we deze wondermooie boogbrug.
Aan de mooie en grote tempeliersburcht van Ponferada genoten we van onze lunch op een terrasje. En daar kregen we het gezelschap van Dries, een gepensioneerde Amsterdammer en heel aardige man. Voor Dries was het zijn tweede pelgrimstocht per fiets naar Compostela. Hij besloot om daar een camping te zoeken en te overnachten.
Na onze lunch wachtten ons nog een goeie 23km tot Villafranca del Bierza. Ruud, Anne, Dave en Gino hadden immers besloten om ook daar een hotel te zoeken. De kilometers begonnen duidelijk te wegen voor mijn metgezellen en vooral het laatste stuk maakte het er niet makkelijker op. Ruud en Anne slapen zoals ons in de Parador, Dave en Gino hebben een hotel gevonden in het dorp. We spreken af om morgen weer samen te fietsen.
Het nummer van de dag draag ik op aan de zelfverklaarde Heilige Monica van de Kortenbos, de minnestreel van A.P.. Ik kies voor Bruce Hornsby & the Range met 'The way it is'. Toen we deze middag met zijn allen op een terrasje zaten te eten weerklonk deze muziek door de boxen. Ik zag Bruce Hornsby als 'supporting act' in het voorprogramma van Huey Lewis & The News in de Brielpoort in Deinze. Het moet ergens midden jaren tachtig geweest zijn. Prachtig optreden was dat. Het herinnert me aan mijn jeugdjaren en café 'Den Breughel' op de markt in Wetteren. Hoeveel uren heb ik daar niet gesleten ? Wat gaat de tijd toch snel. De café is ondertussen verschillende malen van naam veranderd maar de herinneringen blijven. De vrienden van de tijd, waar zijn ze nu gebleven ?
Said, 'Hey little boy you can't go
Where the others go
Cause you don't look like they do'
Said, 'Hey, old man how can you stand
To think that way
Did you really think about it
Before you made the rules?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten